Pawulangan berharga saka eyang

Pawulangan Berharga saka Eyang

Sing esuk srengenge wis diwiwiti kanggo katon cahya mancaraken, nanging lampu gamblang dening mega lan udhara njaba iku kadhemen, lan uga saka angin. Aku nyoba kanggo mbukak jendhela kamar turu, lan atmosfer iku dadi sepi.

Jam uga nuduhake wektu 7:30 Aku iki langsung dipindhah saka amben lan kesusu kanggo njupuk padusan, amarga dina iki Aku ono jadwal latihan taekwondo. Nanging ala cuaca digawe kula wegah kanggo pindhah ing mil ekstra.

Telpon muni. Ana teks saka siji kancaku, sing ngomongi aku teka kanggo panggonan segerah ekstra kanggo ekstra wektu bakal miwiti. Dumadakan aku langsung salin sandhangan, lan uga ngatur barang ekstra ing tas.

Ora lali sadurunge ninggalake aku ngandika pamit kanggo rama lan ibu. amarga ibu mangerténi sing aku ora duwe wektu kanggo sarapan. Ibu marang nedha awan mangan ing titik ing ekstra. Banjur aku njupuk sepedah sepedahg langsung mati motor medun kanggo wong tuwa lan didhabyang menyang ing pukesmas paling cedhak. Lan nalika ing pukesmas banjur mesem ing kula lan ngandika "matur nuwun, putra. Maaf, mbah iki siji nyebrang dalan . "

Aku sepontan rek. "Ora, ora siji mbah, iki sejatine sifate kek lepat. lack saka manungsa waé ing dalan, amarga aku iki banget fokus kanggo apa aku ngrungokake nimbulaké mbah tak mejet lan ambruk. Ngapura kula Kek, lan tinimbang aku bakal ngawal kaki-nini ngarep huh?. "Wangsulane Eyang kakung," ora mbah bocah mulih, sampeyan mung kanggo tujuan. "Aku uga ora bisa meksa wong. 'Ya dhewe yen kaki-nini pengin bali sediri , ati-ati ing kek dalan ya. "

On cara aku iki mikir bab mbah lawas ngandika, lan pungkasanipun aku mutusaké kanggo bali lan tindakake eyange sadurungé. Nalika aku nganti mbah ngandika, ing wong tuwa lunga nang omah cilik lan bisa ngandika. Saking penasaran, aku diparkir langsung ing ngarepe omahe pepadhanira kang sepedahku mbah. Aku tak mati lan mlaku menyang omah sepedah mbah.

Nalika aku tak ngarep mbah kakungipun emper. Aku kaget kanggo ndeleng sing lagi rampung mbah. Dheweke mulang anak maca, nulis, nggambar. anak umur ren sing ana ing kaki-nini memulang bab enem taunan munggah. Lan liyane ngageti. Iku nguripake metu sing bocah sing padha terdampar ing jembatan lan lan ngemis ing lampu merah. Lan sikil iki ngrasa wanted kanggo njaluk bantuan kanggo ndeleng kahanan nang kamar. nanging aku batalaken sandi maksud. Aku ngene luwih ngenteni njaba piyambak mbah.

mengko, wong tuwa muncul saka konco lawang lan ndeleng Aku. "ana apa kowe kene, putra? Apa seng kowe karepno?. "Aku ora bisa njawab, amarga aku kudu njawab apa bingung. banjur wong tuwa marang kula kanggo njaluk diajak kanggo wayahe.

Menehi piwulang akeh. Miturut njupuk kula hargai wektu, alam, lan sosial. Ing tengah simbahé obrolan ngandika pamit kanggo jedhing lan anak pungut marani Aku. Marang anake sing urip kentang. Wiwit cilik, malah miwiti bayi sing manggon karo wong tuwa. Sawetara sing dibuwak, ana kiwa dalan, sawetara sing nilar nitahake kanggo menghadap seng kuwasa. Aku iki kena dening crita. Kadang aku ngeculaké luh.

Aku ngucapke matur nuwun aku wis diwenehi tuwane kabèh, kang tansah menehi kula motivasi lan mangsa padhang

. Aku ora wani tangi wong munggah, amarga sing ngerti iku kesel amarga saben dina wong menaci karton lan gendul kanggo ngedol. Aku uga ngandika pamit kanggo kasarasan anak lan uga kirim salam kanggo eyange.

Padha mesem lan menghantarku melmbaikan tangan metu saka omah. Pas ing dalan aku eling soko. Mesthine, sadurunge aku lunga les. Nanging, amarga aku kenek wong tuwa Idan ngiring, lesku bakal lali. Nanging, ora nggawe kula nuwun. Mulane, kedadean marang kula wulangan aku tau ngene liwat iki. Matursuwun ya Allah. Aku mulih karo raos bungah.

Nama : islamiyah dan fithrotus

Anak Durhaka

“ANAK DURHAKA”

Ing pedesaan wonten bocah lanang jenenge Raka. Bocah iki nduweni sifat sombong,nakal lan ora nurut marang wong tuo. Sawektu SD Raka sering dipanggil BK amarga deweke senengane mbangkang marang gurune,lan ketika SMP Raka ya pada-pada sering dihukum lan diceluk marang BK amarga sering tawuran lan ora tau nggarap PR.

Raka nduweni kanca ingkang pada sifate karo deweke yaiku Seno lan Joni. WektudinaMinggu,Rakadolankarakanca-kancanemenyangwarnet. Ingmrikobocahtelukuwidolanan game online

            “enakedolanan game apaiki??” pitakoneRakamarangkancane

            “ayodolanan game gelut-gelutanwae” jawabe Seno

            “iya….sip kuwi” sambunge Joni

            “cocokidemu No”

Sawisemengkonobocahtelukuwipadhamaen game online nganthiwengi. IbuneRakasengrumangsakhawatirlangsungmaraniRakamenyangwarnet. IngwarnetibunenyeneniRakaingngarepekanca-kancane.

            “apaRakaingkene?” pitakonibuneRakamenyang sing jagawarnet

            “enggehbuRakaingmrikilanlarenedolanan game online kale kanca-kancane”jawabe sing jagawarnet

            “Rakamuleh,koweikirarumangsa yen saikiwesbengiapakowelali yen menesokikusekolah” omongeIbuneRakakaro nada tinggi

            “sek ta bu,ejekasikikiloh”

            “Raka kayak arekcilikwae,dolanaeejekdisosolibune”SenongejekRaka

            “lakyaSen,gakisin ta?”

Sawisengunumaen,Rakanyeneniibunesengishanaingwarnetkuwi. IngmrikuRakangomongkasarmarangibunenggokngarepkanca-kancane

            “wesndangmulehbu,akuikidudukarekcilikmaneh” karombentakibuke

            “walahKa,kowekokmalahibumudeweikipiyetoh. Arekjamansaikipancenraduweunggah-ungguh” jawabibuneRakakaro nada lembut

            SakmantunipunibuneRakamulehkaromerenungisifateanakekangkurangajar,sawisendekomahibuneRakalangsungmasakkanggoRaka. Ibune saying bangetmarangRakaanaktunggale. BapakeRakawessedahamarganduwenipenyakitjantung. IbuneRakanduwenipenyakitasma,sabenwengipenyakitemestikambuh.

            SakmantunipunbeberapawaktuRakamantukndugiwarnet.laluRakalangsungmenyangdapurndelekipanganan. Rakatakonmenyangibuke,pasibukemenyangdapurpangananingkangdisiapnokanggoRakaditedhakucing. WeruhmengkonomaengRakabanjurnyeneniibune,ibuneRakalangsungmasakmanehkanggoRaka.Anangingberas sing katedimasaktelas,laluibuneRakautangberasmarang took amargaoranduweduwek. IbuneRakamalahdisenenikarosengduweh took amrgautangeibuneRakadurungdisauri.

            Ndekpinggirdalantumujuomah,IbuneRakanemuberasingkangkocar-kaciringlemah. SawisengunuibuneRakalangsungnjupukilan di delhingklambine. IngomahibuneRakalangsungngumbahberase,sawisemasakibuneRakamenyangkamareRakalannggugahRaka sing lagektilem. TapiRakaoragelemmanganamargaoraanalauke,piringedibantingmarangRaka,ibuneRakabanjurnangislnmlebetkamar. Ingkamaribunengersuloamargaoraisonyenengnoputrasiji-sijine,asmaneibuneRakakambuhlanobatetelas. Mantunnikuibunengunjukbanyulanturu.

            SesukeRakabudhalmenyangsekolahorapamitibune. SawisenikuibunemenyangsekolaheRaka,amargabekaleRakakanton. LluibunemaraniRakamenyangkelase.

            “Raka,bekalmukarinak…” ibunemaraniRaka

            “hahah……Rakakoyokarekcilikateknggowobekalnangsekolah” Seno ngejekRaka.

SawisengunuibuneRakadisenenikaroRakanangngarepekanca-kancane. Moro-moropenyakiteibuneRakakambuhlanibuneRakasemaputingnggon. IbuneRakadigawamenyangRumahSakit,nangkonoRakaangislannjaloksepuromarangibunelanRakajanjioranakalmaneh. SawiseibunesadarRakalangsungngrakutibunelannangis. SawisekejadianikuRakaora tau nakal maneh.

Jennyta N.G.A.R/20

Vitasari/29

Bali kutho kenangan

 BALI KUTO KENANGAN   

             

     Wektu iku pihak sekolah maringi kegiatan ing lare kelas xi,yoiku kegiatan studit tour,seng tujuane engkang bali,sak derenge budal menyang bali siswa-siswi nyiapake perkakas kangge budal engkang bali.banjor tekan dinone pihak sekolah wes nyiapake kanggo budal menyang bali

    Tapi sakdurunge menyang bali wonten tujuan male yoiku menyang unuversitas airlangga,tenggene universitas niku siswa-siswi di paringi pengarahantekan dosen.Tapi ten mriku kare-lare mboten wonten seng ngerungokake pengarahan seng di terangno teko dosen,kabeh podo ngumek hpne dewe-dewe,sampek-sampek wonten seng keturon,amergo howone adem.

   Teros lare-lare wonten seng metu dewe-dewe amergo gak betah ngerungokake pengarahan seng di terangno dosen,soale pengarahane suwe kiro-kiro 1 sd 2 jam teros sadi ambek saipen mlaku metu pawatan ing toilet

      Padahal arekke metu amerga arekkke gak betah ,amerga hawane ing ruangan adem , teros sadi ambek saipen sembayang dhuhur sakwise sembayang dhuhur sadi ambi saipen nggolek nggon sliden kanggo rokok,an ,sak wise nggolek nggon sadi lan saipen langsung rokokan ,nanging sak wise rokokan sadi karo saipen gak langsung mbalek ing bis ,malah mblarah poleh sadi lan sipen dadi golekane guru-guru amerga rombongan kate budal menyang bali ,sak wise nggeleki sadi lan saipen akhire langsung budal ing bali sakwise tekan bali tangane sadi lan saipen nyuanyil

        Ing kono sesajen ing pura di dupak,i lan di eker-eker ,nanging ora ono sing eroh kelakuane sadi lan saipen ,akibate sadi lan saipen kesurupan lan ewoh di sadarno nganti nekakno uwong bali seng ngerti perkarane arek loro iku mau .sakwise di sadarno sadi karo saipen koyokke trauma perkara insiden iku mau

         Nanging sadi lan saipen nglanjutna wisata ing tanah lot ing kono sadi tamak nyanyil maneh tangane ,tapi sadi sipen wis nglarang sadi ben ora kumat nyanyil,e tapi sadi ora ngreken omongane saipen , ing tanah lot arek loro iku mau rukun nang ndi-nang ndi wong loro ae  ing kono sadi mblarah dwe          ninggalno saipen  ,saipen dolen dewe karo konco-koncone amerga saipen wedi nek ambi sadi wedi kesurupan maneh amerga sadi tangane nyanyil ambi barang-barang sesajen, gak lidok temen sadi ngusak sesajen maneh akibat perbuatane sadi kesurupan maneh nanging kesurupan sing kepindo iki ewoh di sadarno sampek-sampek  dinas pariwisata kuta bali keweden akibat kedadean iku progam study tour di lereni sak banjure sadi wis siuman ,rombongan study tour di mulihhake

       Nganti tekan omah kanca-kancane sadi ndilok keadaane sadi sak marine kedadean kasebut  tapi keadaan sadi wektu iku apik-apik wae .,langsung menesukke sadi sekolah lan crita-crita pengalamane wektu ing bali karo konco-koncone terutama saipen ,nanging pas crita konco” ne wedi kabeh lan ninggalno sadi ,ora gelem ono seng ngrungokake critane amerga wedi wedi bee sadi ngko kesurupan maneh

        Sadi bingung gak nemok konco sing di ajak ngomong ,sak marine kedadean iku akibat perbuatane sadi ora bisa nglalekkake peristiwa sing nimpa awak,e lan sadi saiki sikap,e wes mulai berubah tangane ora nyanyil maneh lan sadi dadi arek meneng lan nurut.

dudha pengen rabi randha

eva widya p / 12 /XII  IPS 3

Febby ingga m.r. / 13 / XII IPS  3

“DHUDHA PENGIN RABI RANDHA”

Anggone ndhudha Pakdhe Karmun pancen wis suwe. Anak papat kabeh wis mentas lan wis duwe omah dhewe-dhewe. Putu gemrayah. Saliyane duwe omah sing dipanggoni, isih duwe telu maneh. Kabeh dikontrakake. Saben wulan nampa pensiun. Yen mung trima disandhang lan dipangan kepara turah-turah. Uripe katon ayem tentrem. Mula, bareng gawe ada-ada kepengin omah-omah maneh, akeh sing kaget, setengahe ora ngandel. Wong wis nyidham trebela,kok ndadak neka-neka. Kok ora setaun utawa rong taun sageblage sing wedok ndhisik.

Nanging ya ana maneh sing ngarani yen kuwi geguyahan lumrah. Isih urip, isih duwe akal. Mripat isih bisa mbedakake sing ayu karo sing setengah ayu, malah karo sing ora ayu babar pisan. Kala-kala isih ngulu idu yen nyawang bokong gedhe. Sikil isih bisa dienggo nepang. Untu isih kuwat dienggo mbukak tutupe botol bir. Ananen ndhudha nganti suwe kuwi menawa wae pancen mbetah-mbetahake ngiras ngeteni anak-anak supaya mentas dhisik.

Pawatane sing arep nglakoni uga tinemu nalar, kepengin duwe rewang grenang-greneng yen tengah wengi. Jalaran nonton televisi ijen terus-terusan wis jeleh. Ngrungokake lagu lan gendhing tanpa ana sing ngancani ya rumangsa wis waleh. Kejaba kuwi uga ana sing mijeti yen sayah, ana sing ngeroki yen semangsa- mangsa masuk angin. Lan ana sing diajak tetimbangan ngudhari ruwete pikiran.

Karo maneh wong wadon sing dikarepake iku dudu sing isih  prawan thir, sing isih kinyis-kinyis. Yen ngono kuwi, pancen bisa diarani ora nyebut. Ora ngilo. Sing digoleki kuwi warandha setengah tuwa, sing ora duwe anak, jalaran yen duwe anak ing tembe malah nuwuhake brahala. Uga ora bakal duwe anak maneh. Mundhak diguyu pitik. Bab bibit bobot, lan bebet,ora dikatut-katutake minangka tetimbangan.

 Bu Siti sing kerep dijak rasan-rasan, banjur kelingan Setiani. Dudu kanca kenthel, mung kenalan biasa sing kala-kala ketemu ing kiose Bu Lastri yen mbarengi nggolek kain. Ngakune warandha, umur ngancik seket siji taun. Ora duwe anak. Mripate blalak-blalak. Dedeg-piadeg lan bobote awak ketoke selaras banget. Jroning batin Bu Siti ngalembana yen Setiani kuwi ayu.

Dilambari gegambaran kaya mengkono kuwi, Pakdhe Karmun banjur klecam-klecem. Ati lanange banjur kumrengseng kepengin adu arep. Rada beda karo Setiani dhewe, bareng dijarwani yen ana dhudha golek randha, dheweke mung mancep,kaya-kaya ora butuh. Nanging bareng digathukake kok malah semrinthil ndhisiki.

Janjine mungkur surup, nanging lagi setengah ebem jebul wis ngonthang-nganthing ing ngarep rumah makan pasaduluran. Lan Bu Siti rada njomblak, weruh Setiani sing babar pisan ora nggambarake marang wanita prasaja, sing umure wis ngantik ndhas lima, dandanane malah ngalah-ngalahi arek enom jaman saiki. Ora kaya Setiani sing ketemu ing pasar kae. Kaose abang biru ngapret, tanpa lengen, malah kepara kaya kemben. Wudel lan lempenge dipamerake. Ngisoran jins biru uga ngapret, dhuwure ngliwati dhengkul. Lambe lan pipine diabang-abang, alise dikerik, diganti potlotan. Tlapukan mripat direnggani krelap-krelip, kaya penyanyi sing arep  manggung. Rambute diumbar pating krembyah.

Geseh adoh karo Pakdhe Karmun sing wis nglenggan yen tuwa lan wis putu-putu. Hem klawu lengen dawa, clana ireng dhongker, sepatu ireng gilap. Rambut senajan wis nyambel wijen katone klimis. 

Sawise wong loro tepungan lan lungguh adhep-adhepan, Bu Siti pamit arep tuku resliting.

 “ Ndhisik kono kepala juru bayar, ta?!” Setiani ndhisik omong. Pakdhe Karmun njola. Lagi ketemu sepisan kok wis wani nungkak krama, kathik swarane banter. Pakdhe Karmun ngrundelan jroning batine.

“Ya ta ?”

“Kok ngerti?”

“Kartune kono wis ana tanganku!” semambune Setiani.

Pakdhe Karmun mecucu sawise unjal ambegan. Apa Bu Siti sing ngandhani batine dioyak-oyak pitakon.

“ Aku iki mantane Jarno!” Kandhane Setiani maneh saya mandhes.

Pakdhe Karmun tumenga, sajak ngeling-eling banjur munggut-munggut. Bu Setiani mesem mlengeh, “Eling?!”

 Pakdhe Karmun manthuk. Ing kantore ndhisik pancen ana sing jenenge Jarno, mung seje bageyan. Jarno kepeksa megat bojone jalaran kepergok kelonan karo nom-noman ning ngarep omahe. Kabar slenthingan yen bojone kudu ora nggenah iku pancen kerep dirungu, nanging Jarno durung gelem percaya yen durung weruh kanthi mripate dhewe. Awan sadurunge tutup kantor, Jarno pamit mulih kanthi pawatan lara weteng. Lan bojone sing ora nyana yen Jarno mulih luwih esuk, ora bisa suwala maneh. Pasrah nalika dipegat lan ditundhung. Sepisan maneh Pakdhe Karmun manggut-manggut. Setiani disawang ora leren-leren. Sing disawang mung klelat-klelet sajak ora ngawaki.

 Wengine Pakdhe Karmun tansah klimpungan. Getun lan keduwunge ora ilok. Jroning batin nutuh marang Bu Siti sing sembranan, nanging mbokmenawa wae Bu Siti  ora ngerti larah-larahe. Yen ayune, Setiani iku pancen ayu. Nanging sawise pirang-pirang dina pikirane diunggah lan diudhunake, Pakdhe Karmun bisa lilih. Kedadeyan sing gawe wirang kuwi wis mungkur adoh, wis kependhem jero. Setiani wis tuwa, tindak tanduke mesthine wis ora kaya nalika nom-nomane biyen. Ora grusa-grusumu mung mburu seneng. Saya tuwa pikirane mesthi saya maceki dalaning uripe sing wis arep surup kuwi.

 Mula, nalika Setiani dijak ketemu maneh, pengarep-arep saya nggrengseng. Apa maneh ing sapatemon kuwo Setiani ora tedheng aling-aling gelem crita, yen sedulure telu, kabeh wis dadi uwong, uripe mapan mapan. Sawise dipegat ndhisik, dheweke manggon sak omah karo wong tuwane wadon. Ngiras ngrumat wong tuwane iku. Saben wulan sedulur-sedulure mbantu nyambung pangan. Sapucuke kuku ireng wae, dheweke wis ora mikir omah-omah maneh. Jarene wes kanji. Luwih sreg urip ijen.

“Banjur piye, Jeng?” Pitakone Pakdhe Karmun.

“Apane sing piye?” Setiani genti takon.

“Apa Bu Siti durung crita?”

“Oh,” wangsulane entheng, kaya nyepelekake, njalari Pakdhe Karmun rada anyel, ning uga saya grengseng. Pakdhe Karmun ngelenggana yen ngadhepi wong wadon ngono pancen kudu sabar, jalaran apa sing kawetu kuwi, kala-kala malah kosok-balen karo kekarepane ati sing sabenere.

“Piye?” Pakdhe Karmun ngambali. Setiani guyu mlengeh.

“Kono serius, ta?”

“Serius.”

“Tapi ngene lho. Dinane iki aku kebulet utang sing ora sethithik,” Setiani wiwit mbukak kertune. Pakdhe Karmun rumangsa miris. “Yen kono bisa nutup utangku, aku gelem kok rabi!” Bacute Setiani mandhes.

Pakdhe Karmun sakala ceguken, gurung rasane kaya kesumpet sepet. Nganti sawetara suwene ora kumecap. Getune mencit. Pingirane luput. Setiani saya katon jerohane kanca urip. Kuwi ora ateges yen Pakdhe Karmun ngono wong sing mbedhidhil. Sing ora gelem ngenthengake sanggane liyan. Ning yen durung apa-apa wis sambat kaya ngono kuwi, yen wis kelakon dadi bojo, mesthi saya ngambra-ambra. Sing teka nagih utang mesthi lunga-teka. Wong wedok ngono kuwi cetha ora bisa dienggo pedaringan. Kejaba uyen disambati wong tuwa lara buruh tuku obat, apa kontrakane omah entek, isih bisa ditimbang-timbang kanthi weninge pikir. Setiani kuwi ora sambat, nanging kena diarani wis meres,batine grundelan.

“Piye?!” Saiki Setiani sing takon ngangseg.

“Tak pikire dhisik!”

 Krungu wangsulane Pakdhe Karmun kuwi, Setiani nyebek. Ngadeg, terus ngulangi tanpa pamit, “Rayuan gombal. Dikira wong wedok murahan!” Karo ninggal swara panggrundelan. Tangan leloro-loroe melbu sak celana.

“Iki mesthi arep nyebar undangan,”

 wuwuse Bu Siti bareng weruh kledhange Pakdhe Karmun jumangkah nyedhak. Sing dipoyoki mesem kecut.

“Mangga pinarak!” Sumambunge.

“Kriterianipun mboten mbleset,”

Pakdhe Karmun wiwit kumecap sawise mapan lungguh. Bu Siti karo kakunge manthuk-manthuk, batine melu seneng.

“Rupi mboten nguciwani...”

“Sokur!”

“Lajeng sing dirantos napa malih?!”

Kakunge Bu Siti nambong.

Pakdhe Karmun ora enggal kumecap, kejaba mung tumenga, panyawange angglong. Sejatine rumangsa eman-eman. Ning sing dieman saja ora kena. Saya tuwa ora bisa ngilang utawa ngurangi sikape sing ngangsa-angsa. Malah katone saya ndadi.

“Lha ngrikane kados pundi?” Bu Siti terus mbebeda. Sing dibeda nggresah. Banjur unjal ambegan. Wusanane Pakdhe Karmun banjur crita, yen sejatine, watara 25 taun kepungkur jalaran sing lanang tau sekantor. Uga wis ngerti wewadine, nanging ketemune pancen lagi saiki. Lan sing gawe kaget maneh, kok wis wani sambat njaluk ditutup utange.

Bu Siti ndomblong. Sing lanang ngowoh. Wong loro kuwi getune ora ilok, samar yen dikira njlomprongake.

“Ngapunten lho pak, kula piyambak tepunge nggih namung wonten peken,” wuwuse Bu Siti.

“ Ibu mboten lepat. Idhep-idhep nambahi pangalaman. Lah ngaten ta pak?”

“Lajeng kados pundi?”

“Menawi trima kados ngaten, nggih mboten mawon. Tiyang estri lak mboten kiyambake thok. Nuruti tiyang kados ngaten niku, mboten golek tamba, malah golek rekasa!” kandhane Pakdhe Karmun mungkasi lan banjur pamit  mulih. Bu Siti lan kakunge nguntabake nganti najaban pager. “Ngapunten lho pak. Sampun kapok tindak-tindak ngriki malih!” sepisan maneh Bu Siti kumecap. Pakdhe Karmun manthuk......!