Main Petasan

Dina iki dina sing nyenengna kanggo Santi.  Saiki yaiku dina pisan pasa.  Kanggo Santi,  bulan pasa yaiku bulan sing paling istimewa.  Saben sawis bukak pasa,  Santi an kanca-kancane unga menyang masjid kanggo sholat Maghrib berjamaah.  Nuli dekne kabeh dolanan neng niaba masjid nunggu kanggo sholat isya dn sholat sunah tarawih.  Bunda aku arep lunga menyang masjid dhisik ya,  padha kanca-kanca,  tembung Santi njaluk izin nang bundanya.  ya oleh,  atirati ya,  neng dalan.  Eling aja dolan petasan yo,  kembang geni boleh wae,  awab emboke. "Becik,  Bunda,  Santi sanuli eling pesan saka Bunda,"  jawab Santi karo menehake salam. "Assalamu alikum,"  tembung Sant marang bundanya nuli unga"Waalaikum'salam,  jawab emboke,  Santi pun cepet unga menyang masjid.  Neng masjid ora ana sapa sapa. "Endi kanca kanca
Mengabaikan apa pesan saka emboke. "Yey apik tembung Santi ning, "Ehhhh,  auwwwwwwwww ara Santi Tangan San kena petasan sing tiba.  Santi pun nangis.  Bokmenawa larane nyat nyut linuwih.  Santerna menyang omahe saka kanca kancane.  Sanganti neng omah,  embok Santi kaget amarga krungu anake nangis.  Astagfirullah Santi kowe ngapa?"  takon emboke.  Santi sih rumangsa lara lan ora teras njawabe,  Sarah pun sing njawabe. "Mau dolanan petasan,  lan tangan Santi tatu kena petasan,"  tembung Sarah. "Apa tembung Bunda,  aja dolan petasan,"  Bunda Santi rodo nesu ya Bunda.  apurakne Sant Santi membak membik.  Bokmenawan manut tangane Santi mestine ora kebledosan mercon.  Jika kamu merasa artikel ini bermanfaat,  silakan berbagi dengan teman lain lewat tombol share FB atau Twitter.  Siapa tahu mereka sedang membutuhkan
Bokmenawa dekne kabeh ana neng warung,"  embung Santi lan menuju menyang warung sing cedhak cedhak karo masjid.  Jebulna bener,  kanca-kanca Santi lagi ana neng Warung"Hai Santi,  koe tak tunggu-tunggu,  kok,  kowe ora ana?"  takon sawong lancane sing nduwe jeneng Sarah. "Apura,  mau aku makane alon,'  tembung Santi. "Ya wis ora apa-apa,  awake dhewe dolan petasan ayo,"  ajak Sarah Aku ora arep ah,  tembung Bunda kuwi berbahaya banget,"  tembung Santi.  Ya wis,  yen kowe ora arep,  ake ae sing dolan,  Sarah ketoe nesu.  Akhire,  Santi mung ndeleng kanca-kancane dolanan karo lingguh saka kadohan.  Rasane ora seneng yen mung nggah lingguh wae karo ndeleng wong dolanan"Kanca-kanca aku arep melon,"  tembung Santi,  Santi mileh kanggo dolanan karo kanca kancane saka nang linggih dheven.  Dudune Santi wis ti-wanti kanggo ora dolanan petasan saka embok Santi

Nama : Dedi dan muslim

MANCENG IWAK
      Waktu dinten sabtu parmen lan rencang rencange ngerencanakake kajenge ngelek iwak dinten mingggu kepungkur. Sakderengipun manceng,sabtu bengi parmen nyiapaken bahan-bahan kange manceng, sak mantunipun parmen lan rencang-rencange ndelok tv kale guyon goyonan, mboten suwe rencang-rencange parmen podo turu ngarai siji, mboten suwe mripat kulo kroso ngantok mboten saget nahan teros kulo tilem mawon.
      Wektu dalu isok parmen tangi lan ngugai rencang-rencange seng tasek turu kajenge kulo ajak sholat bareng-bareng .sakmantune sholat parmen lan rencang-rencange nedo ten ngrio kulo supayo wektu manceng mboten lesu.teros parmen lan rencang-rencange podo mari nedo parmen langsong siap-siap mondot bahan-bahan seng sampon di siapaken kange manceng teros parmen lan kanca-kancane podo wes siap budal manceng,mboten nguwak-nguwak wektu langsong ae parmen lan rencang-rencange budal mlaku liwat sawah-sawah kale nguwasaken wit-witan sing podo apik-apik di sawang ten mripat  teros wonten sala sijine wit-witan seng menarik di sawang amergo akeh buah,e seng mateng-mateng teros langsong ae parmen lan rencang-rencange mondot buah,e seng mateng tapi mboten di tedo ten mriku amergo kajenge di tedo teng ngone manceng supayo mboten bosan ngenteni kantok iwak
    Sampon kantok buah akeh parmen lan rencang-rencang ngelanjutaken perjalannan, mboten suwe sampon totok ngone manceng teros parmen lanrencang-rencange mboten sabar oleh iwak akeh,langsong ae parmen lan rencang-rencang podo kabeh masangi caceng kange umpane teros kabeh-kabeh podo pisah amergo ngelek ngon seng akeh iwak,e langsong ae ngelebokake pancinge bareng-bareng mboten suwe timbulan parmen kok obah-obah dewe tapi kulo jarno disek sampek timbulane mendelep sek sakmantune mendelep langsong ae parmen angkat tapi kok mboten kroso abot, teros parmen angkat gena-gena tibak,e oleh iwak cuwilik,,wkwkwkwkwkk....swarane rencang-rencang seng podo nguyu parmen  amergo oleh iwak cilik tapi parmen jarno,mboten suwe timbulanne rencangnge parmen  oba-oba pisan teros rencange parmen mboten sabar teros di angkat mawon tibak,e kantok tuankrep..wkwkwkwkwk..teros parmen lan rencang-rencnge liyane podo nguyu kabeh  sampek wetenge lara teros parmen lan rencang-rencange podo ngajak ngale ngon amergo gk nok iwak seng gede
       Parmen lan rencang-rencange teros mlaku nggelek iwak ing kali,tibakno ketok wonten iwak seng gede podo ngantang  langsong mawon parmen ngajak rencang-rencange manceng ten mriki teros parmen lan rencang-rencange podo ngelebokno panceng  tapi suwe mboten kantok iwak, teros parmen eleng lek ten kresek  wonten buah pencite teros kulo langsong kei sitok-sitok rencang-rencang supaya mboten bosan ngenteni oleh iwak. Mboten suwe timbulan parmen obah-obah buanter, langsung wae parmen ngangkat pancinge lan langsung kantuk iwak gede. Tibakne panceng rancang-rencange parmen digowo iwak pisan, terus dibatek oleh iwak gede pisan. Mboten suwe iwake sampun kantuk akeh. Mboten krasa sengenge sampun ten ndukure sirah, parmen lan rencang-rencange langsung mantuk, amarga iwake engken kajenge dimasak ten griyane parmen. Sawise dugi griya, parmen lan rencang-rencange langsung siram gantian. Samuntune siram, parmen lan rencang-rencange masakan iwak sing dipanceng wau isuk.


NAMA : Wijianto dan Djanuar

katresnanan

katresnan 

Saknalika takbukak selembar-selembar neng buku Diaryku, sadhelatakwaca lan takeling-eling pambengen siji poro siji sing ana neng buku diaryku.“Duh Gusti, apa iki kedadean? Dhisik sing jenenge tresna Monyet nalika aku SMP ning tetap nguwawa nganti wektu iki?” Takonku nang Gusti.Tuutt.tuutt...tut...“Siap-siap ya mengko jam 7 tak jemput.”Kuwi pesan singkat saka Prisma. Ya, Prisma dheweke yaiku tresna Monyetku naliko sekolah neng SMP, embuh ngapa bisa nguwawa nganti sajrone iki.Jenengku Ningsih aku salah siji Mahasiswi neng Universitas neng kuthaku lan Prisma yaiku pacarku, pacar pisanku kawit aku SMP lan nganti wektu iki. Bersyukur aku nduwe pacar kaya dheweke, mbasi dheweke luwih dhemen mentingna kanca-kanca lan hobine ning dheweke ora tau nglalekne aku.Aku isih eling wektu dheweke ping pisan ngomongke isi ati ne nangku.Neng taman sing nganti wektu iki isihdadi panggon favorit ku lan dheweke, malah aku lan Prisma kerep ngentekake wayah bengi neng taman kuwi mung kanggo ngitung cacah lintang lan mrada becike langit akeh lintang sing disinari cahya rembulan. Ora lali ngeling-eling ujar awake dhewe dhisik.





1. Reo Damai / 27
2. Salahudin / 29

main petasan

Main Petasan 

Dina iki dina sing nyenengna kanggo Santi. Saiki yaiku dina pisan pasa. Kanggo Santi, bulan pasa yaiku bulan sing paling istimewa. Saben sawis bukak pasa, Santi lan kanca-kancane lunga menyang masjid kanggo sholat Maghrib berjamaah. Nuli dekne kabeh dolanan neng njaba masjidnunggu kanggo sholat isya dn sholat sunah tarawih."Bunda, aku arep lunga menyang masjid dhisik ya, padha kanca-kanca," tembung Santi njaluk izin nang bundanya. "Iya oleh, ati-atiya, neng dalan. Eling aja dolan petasan yo, kembang geni boleh wae," jawab emboke."Becik, Bunda, Santi sanuli eling pesan saka Bunda," jawab Santi karo menehake salam."Assalamu'alikum," tembung Santi marang bundanya nuli lunga."Waalaikum'salam," jawab emboke. Santi pun cepet lunga menyang masjid.Neng masjid ora ana sapa-sapa."Endi kanca-kanca ya," tembung ati Santi sing terus takon. "Ah, bokmenawa dekne kabeh ana nengwarung," tembung Santi lan menuju menyang warung sing cedhak cedhak karo masjid. Jebulna bener, kanca-kanca Santilagi ana neng warung."Hai Santi, koe tak tunggu-tunggu, kok, kowe ora ana?" takonsawong kancane sing nduwe jeneng Sarah. "Apura, mau aku makane alon," tembung Santi. "Yawis ora apa-apa, awake dhewe dolan petasan ayo," ajak Sarah."Aku ora arep ah, tembung Bundakuwi berbahaya banget," tembung Santi. "Ya wis, yen kowe ora arep, ake ae sing dolan," Sarah ketoe nesu. Akhire, Santi mung ndeleng kanca-kancane dolanan karo lingguh saka kadohan. Rasane ora seneng yen mung linggah-lingguh wae karo ndeleng wong dolanan."Kanca-kanca aku arep melon," tembung Santi. Santi mileh kanggo dolanan karo kanca-kancane saka nang linggih dhewen. DuduneSanti wis diwanti-wanti kanggo oradolanan petasan saka emboke? Santi mengabaikan apa pesan sakaemboke."Yey apik," tembung Santi. ning,"Ehhhh, auwwwwwwwww," lara Santi. Tangan Santi kena petasan sing tiba. Santi pun nangis. Bokmenawa larane nyat nyut linuwih. Santi diterna menyang omahe saka kanca-kancane.Sanganti neng omah, embok Santi kaget amarga krungu anake nangis. "Astagfirullah, Santi kowe ngapa?" takon emboke. Santi isih rumangsa lara lan ora teras njawabe, Sarah pun sing njawabe."Mau dolanan petasan, lan tangan Santi tatu kena petasan," tembung Sarah. "Apa tembung Bunda, aja dolan petasan," Bunda Santi rodo nesu. "Iya Bunda, apurakne Santi," Santi membak membik. Bokmenawa manut, tangane Santi mestine ora kebledosan mercon.





1. A.Mukmin /01
2. Andi /04

puasa hari pertama

Puasa Hari Pertama 

Poso dino kepisan emang abot. Wetengku kluruk luwe banget. Tapiaku kudu iso nahan nganti mahgrib. Mergo, iki sasi ramadhan, cuma setahun pisan, aku ra pengen nganti posoku bolong-bolong. Taun wingi posoku akeh bolonge. Mosok taun iki tambah akeh. Wegah.Aku duwe cara pie carane men posoku ora bolong bolong. Pertama, aku kudu sahur. Iki wajib. Yen ora sahur, awan opo menjelang sore kae aku mesti lemes. Kedua, ojo kakean turu. Yen turu terus malah tambah lemes. Kudu obah kudu duwe aktivitas men lali yen poso.Nanging, obahe sing positif ojo malah dae duso. Opo wae keno asal iku obah sing iso nambah pahala. Paling enak yo ning mesjid wae karo ngenteni jam buko. Tambah ilmu tambah kanca plus oleh madang gratis. Jos ora iku. Delalahe ana mesjid sing cedak karo omahku. Cocok!Dino pertama puasa alhamdulillah iso tak lewati lancar ora ono hambatan. Aku seneng banget pas krungu adzan mahgrib. Nah iki sing tak tunggu-tunggu. Tapi bukan berarti juk madang karo ngumbe ngamuk. Tetep dijogo sewajare. Biasane aku seh yen madang tenanan malah bar tarawih.Nah iku pengalaman ku pas posi dino pertama. Dino dino selanjute yo raono masalah mergo aku wes due trik ke. Mugo wae poso 30 dino aku iso lancar tanpa hambatan berarti. Juk pas hari kemenangan aku oleh hidayah soko gusti Allah.




1. Dedi D.S / XII IPS 3
2. A.Muslim / 02

Liburan menyang Bali

Liburan ke Bali

Prei dowo juk plesir ning Bali pancen jos. Budal numpak motor mabur blas ra kroso. Ujug-ujug uwes tekan Ngurah Rai juk langsung ning hotel. Iki pengalaman ku pas prei semesteran wingi dulan ning Bali karo bapak ibu. Yen aku ning Bali, juk kowe nandi?Seneng banget atiku pas bapak ngendika yen rep ngajak sekeluarga plesiran ning Bali. Numpak motor mabur pisan. Kapan meneh iki iso ning Bali mabur. Koyone, bapak lagi oleh rejeki mendadak. Ora ono udan karo gledek kok ujuk-ujuk ngejakning Bali.Aku ra takon langsung angguk angguk wae. Sing penting iso dulanning gone turis. Bali pancen terkenal ning mancanegara. Akeh turis asing sing dolan mrono nganti berminggu-minggu malah iso uga sasenan. Mboh duite akeh yakke kok ning Bali nganti tahunan.Budal numpak Air Asia jam 8 isuk, eh jam 9 punjul titik wes tekan Bandara Ngurai Rai. Aku mangkatsoko Bandara Adi Sucipto Jogja. Mendarat ning bandara langsung merapat ning hotel. Mangan juk adus meneh mergo sumuk, juk mlaku-mlaku ning sepanjang dalan Legian.Kesel tapi puas. Juk iku langsung ning Kuta. Nonton pantai apik banget nganti srengene amblas ning kulon. Oh koyo ngene tho Bali iki. Aku ndeso tenan cen iki emangkepisan aku lungo ning Bali. Mugo mugo wae bapak oleh rejeki neh sing akeh men iso diajak plesiran ning kene neh. Amin.




1. Djanuar S / XII IPS 3
2. Wijianto / 30

Liburan menyang Malioboro

Liburan ke Malioboro 

Prei semester wingi aku kaliyan sekeluarga plesiran ning Yogyakarta. Propinsi istimewa iki duwe akeh obyek wisata sing apik banget. Mulai soko obyek laut, gunung, sejarah, candi, lan pirang-pirang liane. Pas prei semesteran iku, aku dulan ning Malioboro.Budal numpak Pramex, aku, ibu, bapak, mas, karo mbak mudun ning Stasiun Tugu mangkat soko Balapan, Solo. Lumayan cepet numpak sepur Joga Solo mung mangan waktu sak jam. Ora kroso reti-reti wes tekan Yogya. Soko Stasiun Tugu gari mlaku ngetan sitik juk ngidul uwes tekan Malioboro.Sepanjang dalan Malioboro akeh banget bakul kaki lima. Para bakulsing dodolan iku jajakke beragam produk mulai kerjainan, sandangan, nganti panganan. Aku bingung ameh pilih sing ndi tur regane murah-murah bingit. Sopo seng ora kepengen tuku.Bapak tuku sandal, ibu tuku daster, mbak tuku kaos, mas tuku sabuk. La aku tuku opo? Iku sing ning sirahku mikir ora uwes-uwes. Mlenga mlengo akhire aku milih tuku sandal wae. Itung-itung sandalku wes ameh jebat mumpung regane murah tur iso dinyang tak sikat wae.Sandale regane 40 ewu tapi iso tak nyang 15 ewu. Murah tenan tur iki asli made in Jogja hahaha. Ora kroso waktune wes ameh sore juk aku kaliyan sekeluarga bubaran lan mlakuneh neh Stasiun Tugu. Terus tuku tiket lan balik ning Solo maneh. Seneng tenan dino iku.Meski mung sidono ora utuh mergo aku mangkate wes rodo awan, aku seneng banget. Sak ora orane balikSolo wes gowo oleh-oleh. Bakpia, gethuk, gudeg, dan lain lain sing ameh tak caoske simbah. Mayan oleh gratis sandal lan panganan plus jalan-jalan ke kota pelajar.



1. Khasa Dian P/21
2. Yahdi K.R / 31

Tresnoku ing jaman semono

"Tresnoku ing jaman semono"


Saknalika takbukak selembar-selembarneng buku Diaryku, sadhela takwaca lan takeling-eling pambengen siji poro siji sing ana neng buku diaryku.“Duh Gusti, apa iki kedadean? Dhisik sing jenenge tresna Monyet nalika aku SMP ning tetap nguwawa nganti wektu iki?” Takonku nang Gusti.Tuutt.tuutt...­tut...“Siap-siap ya mengko jam 7 tak jemput.”Kuwi pesan singkat saka koyan. Ya, koyan dheweke yaiku tresna Monyetku naliko sekolah neng SMP, embuh ngapa bisa nguwawa nganti sajrone iki.Jenengku sara aku siswi SMAN dawarblandong lan kaka yaiku pacarku, pacar pisanku kawit akuSMP lan nganti wektu iko. Bersyukur aku nduwe pacar kaya dheweke, mbasi dheweke luwih dhemen mentingna kanca-kanca lan hobine ning dheweke ora tau nglalekne aku.Aku isih eling wektu dheweke ping pisan ngomongke isiati ne nangku.Neng omahku nganti wektu iki isih dadi panggon favorit ku lan dheweke, malah aku lan kaka kerep ngentekake wayah bengi neng taman kuwi mung kanggo ngitung cacah lintang lan mrada becike langit akeh lintang sing disinari cahya rembulan. Ora lali ngeling-eling ujar awake dhewedhisik.Wektu kuwi neg cerita cekak katresnan bahasa jawa aku lungguh neng kelas 2 SMP lan kaka kelas 3 SMA. Kaka ngajak aku kanggo menyang taman, takkira sih awake dhewe dolanan kaya biasane jebulna kaka nduwe kejutan kanggo dak.“cha,” kondo kaka.“Ya, apa Kang?” Jawabku.“Yen kowe dadi pacarku gelem ora?” Takon kaka kanthi suwara ndredek.“Loh kok takone ngunu Kang? Bukane kakang udah kandha yen arep fokus dhisik ana Ujian Nasional?” Jawabku.“Aku ora bisa mikirke UN yen aku durung bisa yektekne pangrasaku karo kowe,”“Prasaan apa Kang?” Jawabku kanthi isin“Iki coklat kanggo kowe, kowe gelem ora dadi pacarku wektu iki, sesuk lan salawase?”“Duh Gusti, apa sing tak rasakne sajrone iki padha karo sing koyan rasakne? Ning ta iki mung tresna monyet menehan yen aku nduwe pacar aku pengene sing serius dudu dolan toh awake dhewe ta uga isih Smp isih cilik” ujar dak jero ati.“He kok ngalamun?!” Kando Kang koyan sing ngagetake lamunanku.“Oh eng-ora kok, Kang”“Dadi gelem ora?” Takon koyan karo njulurkan tangane sing nggenggam coklat nang.“emmm-gelem, Kang.” Jawabku karo nada isin-isin lan ngesem.“Nah, iki coklate,”“nuwun ya, Kang”Sawektu, wektu aku ngeling masa nuliku karo Kang koyan ora krasa jam nunjukake gebug 7.Ting, Tong, Ting, Tong. Suwara bel omaha muni.“Eh Kang koyan, mlebu Kang!!” Ucapku karo ngesem enteng. “arep ombe apa Kang?” Takonku nang dheweke. Ora usah dheweke, awake dhewe teras lunga ae ayo.. crito kuwi kepireng 3 taun kepungkur,naliko saiki mung dadi kenangan sing paleng aku iling-iling

>Indah Putri/18
>Reza Laily/27

Preian sekolah lan riadin

         " preian sekolah Lan riadin "

 preian kawiwitan kula ing griya ngrencangi biyung masak Lan resik-resik , amargi menesuke sampon poso . bengine kula tindhak sembayang tarawih , jam 8 kundur dugi masjid . kula langsung sare , jam 3 injing kulo ditangi biyung amargi sampon wacine sahur . kula wungu Lan Uga  dhahar  kalian bapa Lan biyung . Sakmantune sahur kula langsung sembayang subuh . sakmantune sembayang kula sare ngantos jam 8 . Lajeng kula wungu Lan langsung siram,     sakmantunipun siram luka ngerencangi biyung resik-resik  griya .

   wektu sore kula mgerencangi biyung masak Lan nyapu . jam 5 kula nyiapaken panganan ing meja  damel buka poso . Jam 06.30 sampun midhanget adzan maghrib , kula, bapa Lan biyung buka pasa bareng .


   Mboten kerasa sampun 30 dina pasa , sampun buka sareng rencang-rencang Uga kalian guru wali kelas . Malem takbiran kula ing griya kalian keluarga . injinge kula wungu jam 5 langsung sembayang subuh. sakmantune sembayang subuh kula tindhak dhateng masjid ajeng ngelaksanaaken sembayang id. Wektu riadin kula dhateng  ing griyanipun sederek sedulur e bapa Lan biyung nyuwun pangapura . Dinten riaden ke loro sederek seduluran e biyung ngumpul wonten griya amargi nyuwun pangapura dhateng  simbah .

       Preian riaden kula ing griya mawon,  mboten kesah ing pundi-pundi .






  Nama : Agitha kencana (03)
               Ellanda Martha A (11)

   XII IPS 3

Pawulangan berharga saka eyang

Pawulangan Berharga saka Eyang

Sing esuk srengenge wis diwiwiti kanggo katon cahya mancaraken, nanging lampu gamblang dening mega lan udhara njaba iku kadhemen, lan uga saka angin. Aku nyoba kanggo mbukak jendhela kamar turu, lan atmosfer iku dadi sepi.

Jam uga nuduhake wektu 7:30 Aku iki langsung dipindhah saka amben lan kesusu kanggo njupuk padusan, amarga dina iki Aku ono jadwal latihan taekwondo. Nanging ala cuaca digawe kula wegah kanggo pindhah ing mil ekstra.

Telpon muni. Ana teks saka siji kancaku, sing ngomongi aku teka kanggo panggonan segerah ekstra kanggo ekstra wektu bakal miwiti. Dumadakan aku langsung salin sandhangan, lan uga ngatur barang ekstra ing tas.

Ora lali sadurunge ninggalake aku ngandika pamit kanggo rama lan ibu. amarga ibu mangerténi sing aku ora duwe wektu kanggo sarapan. Ibu marang nedha awan mangan ing titik ing ekstra. Banjur aku njupuk sepedah sepedahg langsung mati motor medun kanggo wong tuwa lan didhabyang menyang ing pukesmas paling cedhak. Lan nalika ing pukesmas banjur mesem ing kula lan ngandika "matur nuwun, putra. Maaf, mbah iki siji nyebrang dalan . "

Aku sepontan rek. "Ora, ora siji mbah, iki sejatine sifate kek lepat. lack saka manungsa waé ing dalan, amarga aku iki banget fokus kanggo apa aku ngrungokake nimbulaké mbah tak mejet lan ambruk. Ngapura kula Kek, lan tinimbang aku bakal ngawal kaki-nini ngarep huh?. "Wangsulane Eyang kakung," ora mbah bocah mulih, sampeyan mung kanggo tujuan. "Aku uga ora bisa meksa wong. 'Ya dhewe yen kaki-nini pengin bali sediri , ati-ati ing kek dalan ya. "

On cara aku iki mikir bab mbah lawas ngandika, lan pungkasanipun aku mutusaké kanggo bali lan tindakake eyange sadurungé. Nalika aku nganti mbah ngandika, ing wong tuwa lunga nang omah cilik lan bisa ngandika. Saking penasaran, aku diparkir langsung ing ngarepe omahe pepadhanira kang sepedahku mbah. Aku tak mati lan mlaku menyang omah sepedah mbah.

Nalika aku tak ngarep mbah kakungipun emper. Aku kaget kanggo ndeleng sing lagi rampung mbah. Dheweke mulang anak maca, nulis, nggambar. anak umur ren sing ana ing kaki-nini memulang bab enem taunan munggah. Lan liyane ngageti. Iku nguripake metu sing bocah sing padha terdampar ing jembatan lan lan ngemis ing lampu merah. Lan sikil iki ngrasa wanted kanggo njaluk bantuan kanggo ndeleng kahanan nang kamar. nanging aku batalaken sandi maksud. Aku ngene luwih ngenteni njaba piyambak mbah.

mengko, wong tuwa muncul saka konco lawang lan ndeleng Aku. "ana apa kowe kene, putra? Apa seng kowe karepno?. "Aku ora bisa njawab, amarga aku kudu njawab apa bingung. banjur wong tuwa marang kula kanggo njaluk diajak kanggo wayahe.

Menehi piwulang akeh. Miturut njupuk kula hargai wektu, alam, lan sosial. Ing tengah simbahé obrolan ngandika pamit kanggo jedhing lan anak pungut marani Aku. Marang anake sing urip kentang. Wiwit cilik, malah miwiti bayi sing manggon karo wong tuwa. Sawetara sing dibuwak, ana kiwa dalan, sawetara sing nilar nitahake kanggo menghadap seng kuwasa. Aku iki kena dening crita. Kadang aku ngeculaké luh.

Aku ngucapke matur nuwun aku wis diwenehi tuwane kabèh, kang tansah menehi kula motivasi lan mangsa padhang

. Aku ora wani tangi wong munggah, amarga sing ngerti iku kesel amarga saben dina wong menaci karton lan gendul kanggo ngedol. Aku uga ngandika pamit kanggo kasarasan anak lan uga kirim salam kanggo eyange.

Padha mesem lan menghantarku melmbaikan tangan metu saka omah. Pas ing dalan aku eling soko. Mesthine, sadurunge aku lunga les. Nanging, amarga aku kenek wong tuwa Idan ngiring, lesku bakal lali. Nanging, ora nggawe kula nuwun. Mulane, kedadean marang kula wulangan aku tau ngene liwat iki. Matursuwun ya Allah. Aku mulih karo raos bungah.

Nama : islamiyah dan fithrotus

Anak Durhaka

“ANAK DURHAKA”

Ing pedesaan wonten bocah lanang jenenge Raka. Bocah iki nduweni sifat sombong,nakal lan ora nurut marang wong tuo. Sawektu SD Raka sering dipanggil BK amarga deweke senengane mbangkang marang gurune,lan ketika SMP Raka ya pada-pada sering dihukum lan diceluk marang BK amarga sering tawuran lan ora tau nggarap PR.

Raka nduweni kanca ingkang pada sifate karo deweke yaiku Seno lan Joni. WektudinaMinggu,Rakadolankarakanca-kancanemenyangwarnet. Ingmrikobocahtelukuwidolanan game online

            “enakedolanan game apaiki??” pitakoneRakamarangkancane

            “ayodolanan game gelut-gelutanwae” jawabe Seno

            “iya….sip kuwi” sambunge Joni

            “cocokidemu No”

Sawisemengkonobocahtelukuwipadhamaen game online nganthiwengi. IbuneRakasengrumangsakhawatirlangsungmaraniRakamenyangwarnet. IngwarnetibunenyeneniRakaingngarepekanca-kancane.

            “apaRakaingkene?” pitakonibuneRakamenyang sing jagawarnet

            “enggehbuRakaingmrikilanlarenedolanan game online kale kanca-kancane”jawabe sing jagawarnet

            “Rakamuleh,koweikirarumangsa yen saikiwesbengiapakowelali yen menesokikusekolah” omongeIbuneRakakaro nada tinggi

            “sek ta bu,ejekasikikiloh”

            “Raka kayak arekcilikwae,dolanaeejekdisosolibune”SenongejekRaka

            “lakyaSen,gakisin ta?”

Sawisengunumaen,Rakanyeneniibunesengishanaingwarnetkuwi. IngmrikuRakangomongkasarmarangibunenggokngarepkanca-kancane

            “wesndangmulehbu,akuikidudukarekcilikmaneh” karombentakibuke

            “walahKa,kowekokmalahibumudeweikipiyetoh. Arekjamansaikipancenraduweunggah-ungguh” jawabibuneRakakaro nada lembut

            SakmantunipunibuneRakamulehkaromerenungisifateanakekangkurangajar,sawisendekomahibuneRakalangsungmasakkanggoRaka. Ibune saying bangetmarangRakaanaktunggale. BapakeRakawessedahamarganduwenipenyakitjantung. IbuneRakanduwenipenyakitasma,sabenwengipenyakitemestikambuh.

            SakmantunipunbeberapawaktuRakamantukndugiwarnet.laluRakalangsungmenyangdapurndelekipanganan. Rakatakonmenyangibuke,pasibukemenyangdapurpangananingkangdisiapnokanggoRakaditedhakucing. WeruhmengkonomaengRakabanjurnyeneniibune,ibuneRakalangsungmasakmanehkanggoRaka.Anangingberas sing katedimasaktelas,laluibuneRakautangberasmarang took amargaoranduweduwek. IbuneRakamalahdisenenikarosengduweh took amrgautangeibuneRakadurungdisauri.

            Ndekpinggirdalantumujuomah,IbuneRakanemuberasingkangkocar-kaciringlemah. SawisengunuibuneRakalangsungnjupukilan di delhingklambine. IngomahibuneRakalangsungngumbahberase,sawisemasakibuneRakamenyangkamareRakalannggugahRaka sing lagektilem. TapiRakaoragelemmanganamargaoraanalauke,piringedibantingmarangRaka,ibuneRakabanjurnangislnmlebetkamar. Ingkamaribunengersuloamargaoraisonyenengnoputrasiji-sijine,asmaneibuneRakakambuhlanobatetelas. Mantunnikuibunengunjukbanyulanturu.

            SesukeRakabudhalmenyangsekolahorapamitibune. SawisenikuibunemenyangsekolaheRaka,amargabekaleRakakanton. LluibunemaraniRakamenyangkelase.

            “Raka,bekalmukarinak…” ibunemaraniRaka

            “hahah……Rakakoyokarekcilikateknggowobekalnangsekolah” Seno ngejekRaka.

SawisengunuibuneRakadisenenikaroRakanangngarepekanca-kancane. Moro-moropenyakiteibuneRakakambuhlanibuneRakasemaputingnggon. IbuneRakadigawamenyangRumahSakit,nangkonoRakaangislannjaloksepuromarangibunelanRakajanjioranakalmaneh. SawiseibunesadarRakalangsungngrakutibunelannangis. SawisekejadianikuRakaora tau nakal maneh.

Jennyta N.G.A.R/20

Vitasari/29

Bali kutho kenangan

 BALI KUTO KENANGAN   

             

     Wektu iku pihak sekolah maringi kegiatan ing lare kelas xi,yoiku kegiatan studit tour,seng tujuane engkang bali,sak derenge budal menyang bali siswa-siswi nyiapake perkakas kangge budal engkang bali.banjor tekan dinone pihak sekolah wes nyiapake kanggo budal menyang bali

    Tapi sakdurunge menyang bali wonten tujuan male yoiku menyang unuversitas airlangga,tenggene universitas niku siswa-siswi di paringi pengarahantekan dosen.Tapi ten mriku kare-lare mboten wonten seng ngerungokake pengarahan seng di terangno teko dosen,kabeh podo ngumek hpne dewe-dewe,sampek-sampek wonten seng keturon,amergo howone adem.

   Teros lare-lare wonten seng metu dewe-dewe amergo gak betah ngerungokake pengarahan seng di terangno dosen,soale pengarahane suwe kiro-kiro 1 sd 2 jam teros sadi ambek saipen mlaku metu pawatan ing toilet

      Padahal arekke metu amerga arekkke gak betah ,amerga hawane ing ruangan adem , teros sadi ambek saipen sembayang dhuhur sakwise sembayang dhuhur sadi ambi saipen nggolek nggon sliden kanggo rokok,an ,sak wise nggolek nggon sadi lan saipen langsung rokokan ,nanging sak wise rokokan sadi karo saipen gak langsung mbalek ing bis ,malah mblarah poleh sadi lan sipen dadi golekane guru-guru amerga rombongan kate budal menyang bali ,sak wise nggeleki sadi lan saipen akhire langsung budal ing bali sakwise tekan bali tangane sadi lan saipen nyuanyil

        Ing kono sesajen ing pura di dupak,i lan di eker-eker ,nanging ora ono sing eroh kelakuane sadi lan saipen ,akibate sadi lan saipen kesurupan lan ewoh di sadarno nganti nekakno uwong bali seng ngerti perkarane arek loro iku mau .sakwise di sadarno sadi karo saipen koyokke trauma perkara insiden iku mau

         Nanging sadi lan saipen nglanjutna wisata ing tanah lot ing kono sadi tamak nyanyil maneh tangane ,tapi sadi sipen wis nglarang sadi ben ora kumat nyanyil,e tapi sadi ora ngreken omongane saipen , ing tanah lot arek loro iku mau rukun nang ndi-nang ndi wong loro ae  ing kono sadi mblarah dwe          ninggalno saipen  ,saipen dolen dewe karo konco-koncone amerga saipen wedi nek ambi sadi wedi kesurupan maneh amerga sadi tangane nyanyil ambi barang-barang sesajen, gak lidok temen sadi ngusak sesajen maneh akibat perbuatane sadi kesurupan maneh nanging kesurupan sing kepindo iki ewoh di sadarno sampek-sampek  dinas pariwisata kuta bali keweden akibat kedadean iku progam study tour di lereni sak banjure sadi wis siuman ,rombongan study tour di mulihhake

       Nganti tekan omah kanca-kancane sadi ndilok keadaane sadi sak marine kedadean kasebut  tapi keadaan sadi wektu iku apik-apik wae .,langsung menesukke sadi sekolah lan crita-crita pengalamane wektu ing bali karo konco-koncone terutama saipen ,nanging pas crita konco” ne wedi kabeh lan ninggalno sadi ,ora gelem ono seng ngrungokake critane amerga wedi wedi bee sadi ngko kesurupan maneh

        Sadi bingung gak nemok konco sing di ajak ngomong ,sak marine kedadean iku akibat perbuatane sadi ora bisa nglalekkake peristiwa sing nimpa awak,e lan sadi saiki sikap,e wes mulai berubah tangane ora nyanyil maneh lan sadi dadi arek meneng lan nurut.

dudha pengen rabi randha

eva widya p / 12 /XII  IPS 3

Febby ingga m.r. / 13 / XII IPS  3

“DHUDHA PENGIN RABI RANDHA”

Anggone ndhudha Pakdhe Karmun pancen wis suwe. Anak papat kabeh wis mentas lan wis duwe omah dhewe-dhewe. Putu gemrayah. Saliyane duwe omah sing dipanggoni, isih duwe telu maneh. Kabeh dikontrakake. Saben wulan nampa pensiun. Yen mung trima disandhang lan dipangan kepara turah-turah. Uripe katon ayem tentrem. Mula, bareng gawe ada-ada kepengin omah-omah maneh, akeh sing kaget, setengahe ora ngandel. Wong wis nyidham trebela,kok ndadak neka-neka. Kok ora setaun utawa rong taun sageblage sing wedok ndhisik.

Nanging ya ana maneh sing ngarani yen kuwi geguyahan lumrah. Isih urip, isih duwe akal. Mripat isih bisa mbedakake sing ayu karo sing setengah ayu, malah karo sing ora ayu babar pisan. Kala-kala isih ngulu idu yen nyawang bokong gedhe. Sikil isih bisa dienggo nepang. Untu isih kuwat dienggo mbukak tutupe botol bir. Ananen ndhudha nganti suwe kuwi menawa wae pancen mbetah-mbetahake ngiras ngeteni anak-anak supaya mentas dhisik.

Pawatane sing arep nglakoni uga tinemu nalar, kepengin duwe rewang grenang-greneng yen tengah wengi. Jalaran nonton televisi ijen terus-terusan wis jeleh. Ngrungokake lagu lan gendhing tanpa ana sing ngancani ya rumangsa wis waleh. Kejaba kuwi uga ana sing mijeti yen sayah, ana sing ngeroki yen semangsa- mangsa masuk angin. Lan ana sing diajak tetimbangan ngudhari ruwete pikiran.

Karo maneh wong wadon sing dikarepake iku dudu sing isih  prawan thir, sing isih kinyis-kinyis. Yen ngono kuwi, pancen bisa diarani ora nyebut. Ora ngilo. Sing digoleki kuwi warandha setengah tuwa, sing ora duwe anak, jalaran yen duwe anak ing tembe malah nuwuhake brahala. Uga ora bakal duwe anak maneh. Mundhak diguyu pitik. Bab bibit bobot, lan bebet,ora dikatut-katutake minangka tetimbangan.

 Bu Siti sing kerep dijak rasan-rasan, banjur kelingan Setiani. Dudu kanca kenthel, mung kenalan biasa sing kala-kala ketemu ing kiose Bu Lastri yen mbarengi nggolek kain. Ngakune warandha, umur ngancik seket siji taun. Ora duwe anak. Mripate blalak-blalak. Dedeg-piadeg lan bobote awak ketoke selaras banget. Jroning batin Bu Siti ngalembana yen Setiani kuwi ayu.

Dilambari gegambaran kaya mengkono kuwi, Pakdhe Karmun banjur klecam-klecem. Ati lanange banjur kumrengseng kepengin adu arep. Rada beda karo Setiani dhewe, bareng dijarwani yen ana dhudha golek randha, dheweke mung mancep,kaya-kaya ora butuh. Nanging bareng digathukake kok malah semrinthil ndhisiki.

Janjine mungkur surup, nanging lagi setengah ebem jebul wis ngonthang-nganthing ing ngarep rumah makan pasaduluran. Lan Bu Siti rada njomblak, weruh Setiani sing babar pisan ora nggambarake marang wanita prasaja, sing umure wis ngantik ndhas lima, dandanane malah ngalah-ngalahi arek enom jaman saiki. Ora kaya Setiani sing ketemu ing pasar kae. Kaose abang biru ngapret, tanpa lengen, malah kepara kaya kemben. Wudel lan lempenge dipamerake. Ngisoran jins biru uga ngapret, dhuwure ngliwati dhengkul. Lambe lan pipine diabang-abang, alise dikerik, diganti potlotan. Tlapukan mripat direnggani krelap-krelip, kaya penyanyi sing arep  manggung. Rambute diumbar pating krembyah.

Geseh adoh karo Pakdhe Karmun sing wis nglenggan yen tuwa lan wis putu-putu. Hem klawu lengen dawa, clana ireng dhongker, sepatu ireng gilap. Rambut senajan wis nyambel wijen katone klimis. 

Sawise wong loro tepungan lan lungguh adhep-adhepan, Bu Siti pamit arep tuku resliting.

 “ Ndhisik kono kepala juru bayar, ta?!” Setiani ndhisik omong. Pakdhe Karmun njola. Lagi ketemu sepisan kok wis wani nungkak krama, kathik swarane banter. Pakdhe Karmun ngrundelan jroning batine.

“Ya ta ?”

“Kok ngerti?”

“Kartune kono wis ana tanganku!” semambune Setiani.

Pakdhe Karmun mecucu sawise unjal ambegan. Apa Bu Siti sing ngandhani batine dioyak-oyak pitakon.

“ Aku iki mantane Jarno!” Kandhane Setiani maneh saya mandhes.

Pakdhe Karmun tumenga, sajak ngeling-eling banjur munggut-munggut. Bu Setiani mesem mlengeh, “Eling?!”

 Pakdhe Karmun manthuk. Ing kantore ndhisik pancen ana sing jenenge Jarno, mung seje bageyan. Jarno kepeksa megat bojone jalaran kepergok kelonan karo nom-noman ning ngarep omahe. Kabar slenthingan yen bojone kudu ora nggenah iku pancen kerep dirungu, nanging Jarno durung gelem percaya yen durung weruh kanthi mripate dhewe. Awan sadurunge tutup kantor, Jarno pamit mulih kanthi pawatan lara weteng. Lan bojone sing ora nyana yen Jarno mulih luwih esuk, ora bisa suwala maneh. Pasrah nalika dipegat lan ditundhung. Sepisan maneh Pakdhe Karmun manggut-manggut. Setiani disawang ora leren-leren. Sing disawang mung klelat-klelet sajak ora ngawaki.

 Wengine Pakdhe Karmun tansah klimpungan. Getun lan keduwunge ora ilok. Jroning batin nutuh marang Bu Siti sing sembranan, nanging mbokmenawa wae Bu Siti  ora ngerti larah-larahe. Yen ayune, Setiani iku pancen ayu. Nanging sawise pirang-pirang dina pikirane diunggah lan diudhunake, Pakdhe Karmun bisa lilih. Kedadeyan sing gawe wirang kuwi wis mungkur adoh, wis kependhem jero. Setiani wis tuwa, tindak tanduke mesthine wis ora kaya nalika nom-nomane biyen. Ora grusa-grusumu mung mburu seneng. Saya tuwa pikirane mesthi saya maceki dalaning uripe sing wis arep surup kuwi.

 Mula, nalika Setiani dijak ketemu maneh, pengarep-arep saya nggrengseng. Apa maneh ing sapatemon kuwo Setiani ora tedheng aling-aling gelem crita, yen sedulure telu, kabeh wis dadi uwong, uripe mapan mapan. Sawise dipegat ndhisik, dheweke manggon sak omah karo wong tuwane wadon. Ngiras ngrumat wong tuwane iku. Saben wulan sedulur-sedulure mbantu nyambung pangan. Sapucuke kuku ireng wae, dheweke wis ora mikir omah-omah maneh. Jarene wes kanji. Luwih sreg urip ijen.

“Banjur piye, Jeng?” Pitakone Pakdhe Karmun.

“Apane sing piye?” Setiani genti takon.

“Apa Bu Siti durung crita?”

“Oh,” wangsulane entheng, kaya nyepelekake, njalari Pakdhe Karmun rada anyel, ning uga saya grengseng. Pakdhe Karmun ngelenggana yen ngadhepi wong wadon ngono pancen kudu sabar, jalaran apa sing kawetu kuwi, kala-kala malah kosok-balen karo kekarepane ati sing sabenere.

“Piye?” Pakdhe Karmun ngambali. Setiani guyu mlengeh.

“Kono serius, ta?”

“Serius.”

“Tapi ngene lho. Dinane iki aku kebulet utang sing ora sethithik,” Setiani wiwit mbukak kertune. Pakdhe Karmun rumangsa miris. “Yen kono bisa nutup utangku, aku gelem kok rabi!” Bacute Setiani mandhes.

Pakdhe Karmun sakala ceguken, gurung rasane kaya kesumpet sepet. Nganti sawetara suwene ora kumecap. Getune mencit. Pingirane luput. Setiani saya katon jerohane kanca urip. Kuwi ora ateges yen Pakdhe Karmun ngono wong sing mbedhidhil. Sing ora gelem ngenthengake sanggane liyan. Ning yen durung apa-apa wis sambat kaya ngono kuwi, yen wis kelakon dadi bojo, mesthi saya ngambra-ambra. Sing teka nagih utang mesthi lunga-teka. Wong wedok ngono kuwi cetha ora bisa dienggo pedaringan. Kejaba uyen disambati wong tuwa lara buruh tuku obat, apa kontrakane omah entek, isih bisa ditimbang-timbang kanthi weninge pikir. Setiani kuwi ora sambat, nanging kena diarani wis meres,batine grundelan.

“Piye?!” Saiki Setiani sing takon ngangseg.

“Tak pikire dhisik!”

 Krungu wangsulane Pakdhe Karmun kuwi, Setiani nyebek. Ngadeg, terus ngulangi tanpa pamit, “Rayuan gombal. Dikira wong wedok murahan!” Karo ninggal swara panggrundelan. Tangan leloro-loroe melbu sak celana.

“Iki mesthi arep nyebar undangan,”

 wuwuse Bu Siti bareng weruh kledhange Pakdhe Karmun jumangkah nyedhak. Sing dipoyoki mesem kecut.

“Mangga pinarak!” Sumambunge.

“Kriterianipun mboten mbleset,”

Pakdhe Karmun wiwit kumecap sawise mapan lungguh. Bu Siti karo kakunge manthuk-manthuk, batine melu seneng.

“Rupi mboten nguciwani...”

“Sokur!”

“Lajeng sing dirantos napa malih?!”

Kakunge Bu Siti nambong.

Pakdhe Karmun ora enggal kumecap, kejaba mung tumenga, panyawange angglong. Sejatine rumangsa eman-eman. Ning sing dieman saja ora kena. Saya tuwa ora bisa ngilang utawa ngurangi sikape sing ngangsa-angsa. Malah katone saya ndadi.

“Lha ngrikane kados pundi?” Bu Siti terus mbebeda. Sing dibeda nggresah. Banjur unjal ambegan. Wusanane Pakdhe Karmun banjur crita, yen sejatine, watara 25 taun kepungkur jalaran sing lanang tau sekantor. Uga wis ngerti wewadine, nanging ketemune pancen lagi saiki. Lan sing gawe kaget maneh, kok wis wani sambat njaluk ditutup utange.

Bu Siti ndomblong. Sing lanang ngowoh. Wong loro kuwi getune ora ilok, samar yen dikira njlomprongake.

“Ngapunten lho pak, kula piyambak tepunge nggih namung wonten peken,” wuwuse Bu Siti.

“ Ibu mboten lepat. Idhep-idhep nambahi pangalaman. Lah ngaten ta pak?”

“Lajeng kados pundi?”

“Menawi trima kados ngaten, nggih mboten mawon. Tiyang estri lak mboten kiyambake thok. Nuruti tiyang kados ngaten niku, mboten golek tamba, malah golek rekasa!” kandhane Pakdhe Karmun mungkasi lan banjur pamit  mulih. Bu Siti lan kakunge nguntabake nganti najaban pager. “Ngapunten lho pak. Sampun kapok tindak-tindak ngriki malih!” sepisan maneh Bu Siti kumecap. Pakdhe Karmun manthuk......!